Соат - йигирма тўрт. Ухламас ўғлим,
Қулоқнинг тагида чалади ҳуштак.
Чўпчакка ишонмай қўйган отадан
Тинмайин сўрайди қандайдир эртак.

Обдан ҳозирланиб, руҳланиб, жўшиб,
Ҳаётдан тераман ҳикмат ё курмак.
Асли аҳамияти йўқдай, чўпчакни 
Менга айтиш, унга эшитиш эрмак.

Ҳеч кимга билинмайди,
Қора қишда, тонг чоғи.
Бир қизни ачомлайди,
Ҳаворанг бўйинбоғи.

Кун бўйи оғушида,
Кезар шаҳар кўчасин.
Ҳаворанг бу бўйинбоғ,
Силкиб-силкиб қўлчасин.

Падарсан, хизматингга
қобил бўлиб борарман,
чорла, икки дунёдан
ғофил бўлиб борарман.

Гўрўғлихон, Алпомиш
ботир бўлиб борарман.
Широқ каби ҳийлагар,
моҳир бўлиб борарман.

Бир кўча бошида ухлайди ғафлат.
Ухлайди сўнгида саодат сатри.
Бўзчи мокисидай югурдим фақат.
Шундай ўтаверди ҳаётим асри.

Гоҳ сўлда телбавор жунунлар билан, 
дунёни унутиб рақсга тушдим.
Гоҳ ўнгда таҳажжуд, тоатлар-ла ман,
Руҳимни тебратди тақволи ҳушим...

 
Ҳўкиздек боғландим дунё қўшига.
Тортмасам қамчилар,оч қолдиради.
Тортайин деб юрсам замин кўп қаттиқ.
Елкамни эзади,ҳам толдиради.

Ер юмшасин дея ёмғир сўрасам.
Оёғим-ла чуқур ботиб кетаман.
Ҳаракат этмасам,интилмасам ҳеч.
Фақат бир бурчакда ётиб ўтаман.

 
Жуда олис кўринар юлдуз, 
Ой осмондан кузатар тунни.  
Мозийларга қадалади кўз, 
Баҳсга чорлаб дунёйи дунни. 
 
Йиллар ранги юзига урган, 
Мактубларга тикилар кўзлар.  
Мени гуллар ёнида кўрган 
Суратимга кулади дўстлар.

 
Сокин тун…
Жимжитлик қўшиғи авжда,
Хаёлни денгизга занжирбанд этдим.
Бечора тебранар, тўлқинда, мавжда,
Уни кўп кузатмай, ғафлатга кетдим.

Ўша тун…
Ғафлатнинг эшигин чертиб,
Уйқуни чақирдим, афсус, фойда йўқ.
Ишқинг оташида занжир эритиб,
Хаёлим қочибди, хаёл жойда йўқ.

 
Онаси кундузи Лайлони қўшнига қолдириб, ўзи ишга кетади. У тикувчилик цехида ишлайди. Лайло қўшнининг қизи Марям билан ўйнайди. Она-бола Марямларнинг уйидаги бир хонада яшайди. Лайло беш ёшда, Марям эса ундан бир ёш катта.
Бир куни Марямнинг тоғаси қўғирчоқ олиб келди. Ўша куни қизалоқлар қўғирчоқ билан роса ўйнади. Қўғирчоқ Лайлонинг ёнида эди, у эса бутунлай ўзига қолишини хоҳларди. Бироқ Марям:
– Истаганингча ўйна. Фақат қўғирчоқ меники, – деди.
Лайлонинг кўнгли оғриди. Кунботарда онаси келгач, югуриб ёнига борди:
– Ойи, ойи, менга ҳам Марямникидек қўғирчоқ олиб берасизми?

 
Ноябр охирлар, тугаб борар куз,
Сенинг менга бўлган, туғёнларингдек.
Ҳадемай декабр, қировли кунлар
Менинг дунёларим оқармайди лек.

Ноябр охирлар, изғирин чақар,
Сенинг менга осон, маъзуринг каби.
Ҳадемай декабр, сув ичар замин
Менинг беҳол ишқим намланмас лаби.

 
Ҳабиб одатига кўра эрта турди. Деразанинг табақаларини очганда палатага гупиллаб қор ҳиди урилди. Қор ёғяпти! – Биринчи қор! Оппоқ…
У ҳар куни тонгда югуради. Чиниқиш керак.
Ҳабиб спорт кийимини кийиб, ташқарига отилди. Ҳовлига чиқаверишда мудраб ўтирган қоровул чол унга ҳайрон бўлиб тикилди:
— Ўғлим, бугун қор ёғяпти-ку.
— Ота, бир айланиб келмасам кўнглим тинчимайди.
Қоровул чол ўзи шунақа. Ҳабиб ҳар сафар эрталаб чиқаётганда бир баҳонани айтиб туради. Бир «совуқ» деса, иккинчи гал «ёмғир ёғяпти», дейди. Ҳабиб ҳар сафар шу тахлит жавоб қайтариб, ўтиб кетаверади. Чол унга қараб қолаверади: «Ғалати йигит!»