Муаллиф: Жорж Оруэлл
Инглиз тилидан Санобар Каримова таржимаси

Мистер Жоунз қоронғи тушиб қолганлиги учун товуқхонанинг эшигини беркитди. Лекин товуқлар катагининг орқа томонидаги тешикларни беркитиш унинг хаёлидан кўтарилди. Ферманинг этак томонидан қайтаётган мистер Жоунзнинг қўлида фонар бор эди. Ундан таралаётган нур ферма ҳовлиси бўйлаб ўйнарди. Кайфи ошиб қолган мистер Жоунз ферма майдонини гандирақлаган ҳолда кесиб ўтди-да, омборхонанинг орқа эшигидан кириб, оёғидаги этикларини улоктириб юборди. Кружкани қўлига олиб, бочкадаги пивога ботирди ва тўғридаги кушеткага — қаттиқ хуррак отиб ухлаётган миссис Жоунзнинг ёнига бориб ёнбошлади.

Кеч тушиб қолган, тоғлар орасидаги қўрғон ёнида, мўъжазгина қаҳвахона ҳовлисида, тут соясидаги ёғоч каравотда икки кишинигина кўриш мумкин эди. Грамафонда дилрабо мусиқа тараларди.
Қаҳвачи эса, улардан анча нарида, самоворга ўтин қалаш билан овора эди. Тут соясидаги мусоҳибларнинг бири озғин, кўзлари ич-ичига ботган, чўққисоқо қария Машҳади Шаҳбоз қаландарсифат, юзидан ҳорғинлиги сезилиб турган суҳбатдоши Мирзо Ядоллҳга маъни берар, эди. Бир қарашда уларнинг янги, тасодифий танишлар эканини сезиш мумкин эди. Улар замонананиг бевафолиги, хотинларнинг беандоза қилиқлари хусусида қизғин баҳслашишарди. Гап тирикчилик масалаларига, пул топишнинг чандон оғирлашиб бораётганига тақалди.

Кенг далада кетаётган эдик.  Ойимнинг қўлларида тугун, меникида қўғирчоғим “Лиля“ (мен унга шундай ном бергандим).  Анча йўл юрдик.  Шу вақтда катта бир сойга дуч келдик.  Аввалига бу сой қаёқдан пайдо бўлганига тушунмадим.  Узоқдан хилвираб турган кўприкни кўргачгина эсладим: Тентаксой-ку! Демак, бувамларникига кетяпмиз.  Осма кўприкдан зўрға ўтиб олдик.  Тавба, шу кўприкни маҳкамроқ қилиб қўйишса бўлмасмикан?! Ундан ўтган одам ўзини қил устида кетаётгандек ҳис қилади. Кўприк биз ўтиб бўлгандан кейин ҳам анчагача силкиниб турди. Сой бўйлаб юра бошладик. 

Сарғайди рухсорим,
Сарғайди йиллар,
Икки тошюракни қарғайди йиллар,
Мен энди тошларга айланай дедим..

Ҳовлимизнинг қоқ ўртасида қуёшга бўй чўзиб, ял-ял товланиб турган бир дона қип-қизил бахмал атиргул қалбимдаги барча ғуборларни ёзиб юборди. Яқинроқ бораманда,  унинг ифоридан баҳра оламан, нозик гулбаргларини силайман. Ёнидаги очилишга тайёр турган  икки ғунчаларнининг қулоқларига аста пичирлайман: “Икки кунда очилинглар”. Меҳр билан бир челак сув олиб келиб тагига қуяман.

Муаллиф: Ги де Мопассан француз ёзувчиси
Инглиз тилидан Қандилат Юсупова таржимаси

Бир вақтлар энг жонажон дўстим бўлган Симон Радевинни йўқлаб, унинг уйига бордим. Биз Симон билан қарийб ўн беш йил давомида ҳеч юз кўришолмагандик. Илгари менга ҳаммадан кўра яқинроқ бўлган ҳақиқий оғайним мана шу Симон эди, биз у билан эҳҳее, қанча-қанча узундан-узун, осуда ва фараҳбахш кечаларни бирга ўтказгандик. Симон, чинданам, бебаҳо йигит эди, одам бемалол суянса бўладиган, энг ички сирларни ҳам қўрқмай айта оладиган, ҳаммавақт зийрак ақл билан сўзловчи, бутун миянгизни фақат тафаккур булоғи билан суғорадиган тенги йўқ, асл дўст эди. 

Эндиликда веб-сайтимиз ва ижтимоий тармоқлардаги саҳифаларимизда "Ижод мактаби" (#ijod_maktabi) рукни остида ижодга энди қадам қўйяётган ёшлар шунингдек, ижод мактабларида таҳсил олаётган ўқувчиларнинг ижод намуналарини эълон қилиб борамиз.

Шунингдек, таниқли ёзувчи, шоир ва адабиётшунос олимларнинг ёшларда тавсияларини бериб борамиз.

Ҳозирги кунда Марғилон шаҳар Эркин Воҳидов номидаги она тили ва адабиёти фанини чуқур ўқитишга ҳамда хорижий тилларга ихтисослаштирилган мактаб-интернати билан ҳамкорликни йўлга қўйдик.

Шу ўринда бошқа ижод мактабларини ҳам ҳамкорликка таклиф қиламиз.

Мурожаат учун: https://t.me/esdalikuz_bot
Esdalik.uz таҳриррияти

Унинг биринчи марта қишлоққа кириб келгани ёдимда: ўша куни шаррос ёмғир қуйган, арзон-гаров уст-бошлари жиққа ҳўл эди. Мен кўчага, тарновларнинг тагига идиш қўйиш учун чиққанимда, у кўримсизгина мактабимизга шошилиб кириб кетаётганди.
Эртасига мактабда шаҳардан мусиқа ўқитувчиси келгани ҳақида гап айланди. Барча болалар уни кўриш учун қоровулхонага тўпланиб олган, мен эса бир чеккада кеча янги устозни қандай аҳволда кўрганим тўғрисида гапириб мақтанардим.

Марғилоннинг совуғидан кийим-бош билан қутулиш қийин. Сен бироз исийман, деб кийимга бурканиб оласан, аммо сал қимирладингми, ҳар томонингдан совуқ кириб келаверади...
Мен болалигимни айнан шундай хотирлайман: Марғилон шаҳри марказида эски музей бўларди. Шу музейнинг пойида кеча-ю кундуз бозор қизирди. Мен кичкина қиз эдим. Ойим билан турли мева-чева сотгани чиқардик. Янги йил олди кўтара савдо бўлар, сотгани чиққан борки барака топарди. Аммо совуққа чидаш…

Ҳар гал хонага ундан аввал қайноқ копучино иси кириб келар эди.

Хонам узра ёйилиб ётган бир уюм қоғоз,  столимнинг устидаги алмисоқдан қолган ёзув машинаси ва унинг зулфидаги ажи-бужи ёзувларга қизиқиши баланд бўлганлиги учун ҳам, у менга сахарлабдан тетиклаштирувчи ичимлик олиб келишни ҳеч қачон канда қилмаган. Унинг бу одатлари кундалик ҳаётимнинг ажралмас бир қисмига айланиб улгурди. Столимнинг мана бу еридаги елим идишнинг юмалоқ изи, тун бўйи қўлёзмаларимни қанча бетартиб қилишга уринган бўлсам-да, бир соатга қолмай ҳаммаси тахланиши ва дераза ёнидаги стулга ўтириб кеча тун бўйи ёзиб чиққанларимни паст овозда мутолаа қилиши…