Дераза қанотин ёзади бехос,
Хонамга шабада кирар ёйилиб.
Руҳимни сийпалаб ўтар бир овоз,
Жим туриб қоламан дардга чайилиб.

Сен шивирлаб китоб ўқийсан,ой қиз, 
Дераза ёнида ўй ҳаёл сурдинг. 
Ташқарида ёмғир, кўзларинг   маъюс, 
Узун кипригингдан томади шудринг. 

КЕЧ

Мендан кеч, азизам, мендан кеч,
Қалбимиз бўлсада таносиб.
Мен сени севаман телбадек
Лек сира эмасман муносиб.

"Оролдаги Одамлар" туркумидан

Оролдаги дўстим, сенинг исмингни ҳам билмай сен билан хайрлашмоқдаман. Бу чалкаш йўлларда қайтиб учрашамизми, йўқми, билмайман. Дуч келган тақдирда ҳам бошқа дўстлар сингари бир-биримизга айтадиган сиримиз бўладими, йўқми, буни ҳам билмайман. Мени дўст деб қабул қилдингми ёки ёцираб турдингми, бу ҳам менга қоронғу... Сафарга отланар еканман, ёдимни турли хил хаёллар чулғаган еди, уларнинг исботи ўлароқ сен қовоқларингни очмасдан бизни қарши олдинг ва уйга бошлаб кирдинг. Хоналар билан таништирар екансан, “унчалик хушламадиёв” деган хавотирда бўлдим. Aммо кечки овқатда етагингга осилиб, ҳарҳаша қилаётган қизчангни кўриб сени ҳаминқадар тушундим ва ҳовлидаги суҳбатда мени ҳаяжонга солишга ҳам улгурдинг. Тўғрида, фарзанди нуқсон билан туғилган онага осон емас, ахир!

ЧИДАЙСАН, БОЛАМ

Жисмимни кўтариб турибди тупроқ,
Ернинг устидаман, йўқ зарра нолам.
Ўзи чорлар бир кун бағрига, бироқ
Менсиз қолганингда чидайсан, болам.

1949 йилнинг 25 феврал санасида Истанбулда сут каби оппоқ ва кечадайин қоп-қора отанинг бир қизи дунёга келди. Бола отасига тортганди жуда — бадани шоколад ранг, юзларидан эса ойдек нур сочиларди. Она унга қараб деди: — Бу қиз исмини ҳам ўзи билан келтирибди — Эсмер Ой, яъни, Эсмерой.

Оғирлашиб борар қадамлар, 
Борган сарим оғирдир йўллар.
Билолмадим менга худойим, 
Синовларни қўйганми йўллаб? 

Қишлоқнинг чеккасидаги ўн йилдан бери тирноқча ўзгариш кирмаган уйнинг деворига таппи ёпаётган, озғин, сочларига оқ оралаган, ёзда қуёш куйдириб, қишда изғирин кўкартириб, асл рангидан ном-нишон қолмаган хотинни тасаввур қилинг. У қаватига тушиб молнинг тезагини юмалатаётган жужуқларига ачиниб қарайди, ич-чидан эзилиб “манглайинг шўр бўлмаса, менинг этагимдан тушармидинг” деб, томоғига бир неча йилдан буён тиқилиб қолган, ёнғоққа ўхшаган бир нимани ютиб-ютолмай тикилади. Шаҳардаги докторларнинг айтишича, бу  ёнғоқ ҳам, данак ҳам эмас, бу туюлиб қолган нервми... хуллас шунақа дард эмиш.

Жавлон Жовлиевнинг “Қўрқма” романини ўқишга киришиб, асар оҳангини ҳис қила бошлаганимда, кундалигимга “Биз Тошкентга келишни қаҳрамонликка менгзаган бир пайтда “Қўрқма” романи ёзилишининг ўзи жасорат!” деб ёзган эканман ва ўқиб бўлганимда қўшимча қилсам қилдимки, афсусланмадим.
Бу асар виждонни қийнайди, бўғади, юзингга тупуради, бир сўз билан айтганда, бугунги жамиятнинг кўзгуси бўлиб хизмат қилади. Тўғри, кўп мақтасам “Жавлонни арағини ичган экан” деб ўйлашингиз мумкин. Аммо сиз араққа мендан камроқ, Эшонқул бободан кўпроқ қизиқасиз*, шу сабаб мени ҳаяжонини яширолмаган ўқувчи сифатида, айбситмайсиз.

Ўн олти қаватли бинонинг ойнаванд эшигидан кира-кира чап томондаги пластмасс девор билан ўралган кўчма хона туйнугидан келди-кетдини кузатаётган милиционер билан иримига салом-алик қилиб, ўнгга бурилгач, уч поғонали зинадан кўтарилиб, сарғиш лифт ёнига келдим. Чап томонда мармар тусли яна иккита лифт бор. Йўқ, уларга чиқмайман. Менга салкам ўзим билан тенгдош эски лифт ишончлироқ. Янги лифтларнинг бирига чиқиб, эллик минутча қамалиб қолганим, сира эсимдан чиқмайди. Шундан кейин мармар тусли лифтни кўрсам, душманимни кўргандай бўламан.