Ҳаво қораланар, қорадир булут,
Гўзал ҳис ёғади сен йўқлигингдан.
Қарагин, дунёнинг юраги ёнар,
Истайсан бир нурни дил бўшлиғингдан.

Балки, умрин берар, балки, жонини,
Ҳар томчи, тупроқнинг бир заррасига.
Булутлар дарахтни тинч қўймаса ҳам,
Томчилар саргардон йўл орасида.

Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси аъзоси, “Шуҳрат” медали соҳиби, шоир Носиржон Жўраев ижтимоий тармоқдаги саҳифасида интернет сайтларидан бирида эълон қилинган “Бир гуруҳ ўзбек зиёлилари рус тилига расмий мақом беришни таклиф қилдилар” номли материалга жиддий муносабат билдирди.
 
ХХ АСР. ШАВКАТ РАҲМОН
 
Худонинг кўзида турибди ҳар иш –
Мумкинмас бир он ҳам риёга чалғиш.
“Онажон Ватан!” деб, Ватандан олқиш
Кутиб ўсганлардан шоир чиқмагай.
 
Гарчи Навоийни чандон ўқиган...
Талтайиб суянар Ернинг ўқига.
“Онажон халқим!” деб, халқнинг юкига
Елка қисганлардан шоир чиқмагай.

Ота макон

Яна айиради ғаддор олис йўл,
Бобо тоғларимдан, момо булоқдан.
Бола кўнглим ўксиб, ортга чўзар қўл,
Тушолмай темиртан, ҳиссиз уловдан. 

Кетаман, шохларин силкиб кузатар,
Ариқлар бўйида ўсган олчалар.
Беғубор дамларни менга эслатар,
Товоним куйдирган тупроқ кўчалар

 
Агарда қайтмасам...
Кузги боғларга
Бир насим бўламан, чекинар оғриқ.
Кўзимнинг олдида юксаласан сен,
Кўзимнинг олдида улғаяр борлиқ.

Мен сингиб бораман майсага, ерга,
Қайғулар кўксимни топтамас бевақт.
Менинг юрагимда чайқалар дунё,
Менинг овозимда чучкирар дарахт.

Боғ панжараси ёнидан араваларнинг ўтиб бораётгани эшитилди, баъзан уларни сал-пал чайқалиб турган барг-япроқлар орасидан ҳам кўриб қолардим. Уларнинг жазирама иссиқда қуриб-қақшаб кетган кегай ҳамда шотилари шунақанги ғичирлардики! Даладан қайтаётган ишчиларнинг бундан кулишаётганини кўриб, одам уялиб кетарди.
Мен ота-онамнинг боғида, дарахтлар орасида, абжиргина арғимчоғимизда дам олиб ўтирардим.

Ошиқма эй дил,
Ошиқма шамол
Рўпарамда улкан уммон турибди.
Сокин кемалардек сузмоқда хаёл
Очиқ чеҳра билан осмон турибди.
Мен эса соҳилда ёлғизман шу тоб
Тўлқинлар урилар пойимга келиб.
Нигоҳлар тўқнашар,
Мавжланар ҳар ёқ
Чиғаноқлар ётар қумда тўкилиб.
Руҳим сингиб борар
Тонгги насимда
Гўё сув юзида қалқмоқда таним.
Азим Ҳинд океанин ёнгинасида
Мен сени соғиниб кетдим,
Ватаним!..

Баҳор, юр, онамни борайлик йўқлаб,
Ишон, яхши кўриб қоласан уни.
Хушбўйлар сочилган қишлоқни алқа,
Кўзингни ачитмас аёз тутуни.

Йўллар қадамингга муштоқ, мунтазир,
Жилғаларни бунча соғинтирмасанг!
Кўклам, кўкламлигинг нимага арзир,
Кўнгилга илиқлик олиб кирмасанг?

Сабрга ўргатар бу олис йўллар,
Ўзинг билан суҳбат қуришинг мумкин.
Ҳеч ким ўйларингга бермайди ҳалал,
Юрак томонларга боришинг мумкин.

Истасанг, тўкиб сол кўнгилда борин,
Йўллар сирларингни сақлай олади.
Ғамларинг, дардларинг ҳам ғуборларинг,
Ҳаммаси, ҳаммаси ортда қолади.

Елкамда қушнинг изи, тилимда нишнинг изи,
Кўнглимда Ҳақнинг сўзи, тилимда шайтон сўзи.
Сувратда кимнинг юзи, сийратда кимнинг юзи?
Кимман ўзи?

Каломинг недир, дўстим, саломинг недир, дўстим,
Камолинг недир, дўстим, заволинг недир, дўстим.
Ич дунёнг ўзга дунё, жамолинг недир дўстим,
Кимсан ўзи?

Бозор кунлари амаким, холам ва бизнинг оила бувимникида тушлик қилардик. Ҳаммамиз битта уйда, фақат биз бир неча қават пастда яшардик. Дастурхон тузатишларини кутганча дераза ортидан кўчани кузатиб турар эканман, мен ўзимни туғишганларим, қариндош-уруғларим орасида шундай бахтли сезардимки, ҳатто катта столни ғира-шира ёритиб турган хира биллур қандиллар ҳам кўзимга ярқираб кўринарди. Бувимнинг ошхонаси ҳамиша ним ёруғ, бошқа хоналари ҳам худди шундай, балки бундан-да қоронғироқ бўларди. Бу балким ҳеч очилмайдиган балкон эшикларига осиб ташланган оғир дарпардалардан тўкилаётган, сирғалиб тушаётган соялардандир, балки дим хоналарда ўтириб қолган ҳидлардандир. Бу хоналар садаф қадамали кўчма дарпардалар, эски сандиқлар, катта-кичик столлар, улкан думсимон роял, унинг устидаги рамкага солинган фотосувратлар ва бир уюм бошқа нарсаларга тўла. Тушликдан сўнг бувам ошхонага ёндош хоналардан бирида тамаки тутатарди.