Мириам уйига етиб келгач, дарҳол ичкарига кирди: у ҳеч қачон қўшнилар билан ёки хизматчи аёл билан лақиллашиб олиш учун тўхтамасди; саломлашди ва ўз салтанатини дунёдан ажратиб турувчи эшик ортида ғойиб бўлди. Одамлар унинг доим ёлғизлигини, ҳамма вақт қаёққадир шошилиб жўнашини, ўзи эса гўзал ҳамда мағрурлигини, чиройли кийинишини кўриб турли хил тахминлар қилишарди: бу аёл – киноактриса, йўқ у телевидениэда ишлайди, э йўқ, у модалар уйида ишлайди; кўпчилик ҳатто унинг чиқишларини ўз кўзим билан кўрганман, деб қасам ичарди.Мириам олиб келган ҳамма нарсасини – сут, нон, консерваларни ошхонадаги столга қўйди. Сўнгра ётоғига ўтди ва мў‘жазгина чорпоя устида турган чироқни ёқди. У кўзни қамаштирадиган ёруғликни ёқтирмасди, тунги чироқларни – уларнинг хира ва майин ёғдусини хуш кўрарди; унга нимқоронғуликда, шикаста нур ва соялар қуршовида яшаш ёқимли эди.

 
Дарсдан шошиб чиқдим. “Ана холос”, – деб юбордим ёмғир аёвcиз қуяётганини кўриб. Аксига олиб, бугун бир кўргазма ташкилотчилари билан суҳбат уюштиришим керак эди.Шундай ёмғирда бориш шартмикан-а? Бугун бормай қўяверсам-чи?Йўқ, эртанги дарсга бирор нима тайёр бўлиши керак! Мени фикримдан қайтармоқчи бўлгандай ёмғир ҳам савалаб қуярди. Соябонимни очдим-у, бекатга югурдим. Автобус кеп қолар… Ногоҳ бекат ортида турган, ёмғирда ивиб кетган бир йигитга кўзим тушди. Соябони ҳам йўқ экан, панага ўтса бўлмасмикин? Анчадан бери турибдиёв, қалин, қоп-қора сочлари сувга яхшигина бўккан. Нигоҳи эса бир нуқтадан узилмайди – баланд оппоқ девор…

“Сен ҳаммадан хунуксан”, дединг,
Қаршимда ғоз турар экансан.
Яна айтдинг: “Кетганинг яхши!”
Мени ёмон кўрар экансан…

Ёнимдаги сени танимай
Ҳайрон бўлдим, сўз тополмадим.
Эшигингни шартта очдиму,
Ёполмадим, терс ёполмадим.

Ярим кўнглим қани тўлсайди,
Гўдак қалбим дийдор қўмсайди.
Сочлари оқ, ҳаста бўлса ҳам,
Орангизда онам бўлсайди!

Уч ёш эдим, ёш қолиб кетдим,
Кўзларимда ёш, қолиб кетдим,
Ёш боладай эркалаб айтдим:
Орангизда онам бўлсайди!

ҚАЙТАМАН

Менсиз бўшаб қолган айвонингизга
Қалдирғочлар билан қайтаман, Ота.
Рангларни унутган сочларингизга
Баҳор келганини айтаман, Она.

Мен учун қадрдон ҳовлингиздаги
Янтоқ ҳиди урган қумғондаги чой.
Сиз суйган қумрилар тумшуқларида
Томнинг бир бурчига ташиб қўйган лой.

Жазира қўйнида ёнмоқда ҳислар...
Ёнмоқда қадамда айтар сўзларим.
Хаёллар чарх уриб салқинлик излар.
Соя жой ахтарар ҳорғин кўзларим.

Ахтарар шабада эпкинларида, 
кўксимга хуш ёқар шамол парларин.
Бошимдан тер каби қуйилар зумда, 
Ҳисларим ёндирган қуёш зарлари.

Мени қийнайверар ўйларнинг ранги,
Чизишга маҳорат берганинг чинми? 
Қай оҳанг ювади руҳимнинг чангин-
Овозим бутунми?

Соҳилда юрсанг-да тошлар ғичирлар,
Ва ёки пичирлар, қай бири ўнғай? 
Қандай безанади энг гўзал сирлар,
Туш менга кирарми ва ё мен унга?

 

Кетаяпсиз, мен ҳам кетяпман,
Ўртамиздан ўтолмас сабо.
Зулфингизни хаёлдай эшар,
Мартнинг кўксин тўлдирган ҳаво.

Кетаяпсиз, мен ҳам кетяпман,
Жон борича кўкарар яшил.
Дарахтларнинг учлари билан,
Шивирлашиб қувонар фасл.

Дунё

Шарқ.
Тонг отар, уйғонар она ер, борлиқ.
Ғарб.
Кун ботар, тўлғонар она ер, борлиқ.
Шимол.
Мудроқ кўзларини очган болакай,
Титраб, қалтирайди совуқ ўрмонда.
Жануб.
Саҳро, қумлоқларда карвонлар изи,
Очиқ қўл одамлар боқар осмонга.

Ўша тунда Оймома осмонни тарк этган эди. Шаҳар ғафлат уйқусида. Баҳайбат Махлуқ ахлатхона ёнгинасидаги захкашдан чиқиб келди.
Ҳайратланарлиси, кейинчалик уни ғарбдан кириб келди, дейдиганлар ҳам кўпайди. Аслида ҳар бир шаҳарнинг Оймомаси, Махлуқлари бўлади. Ҳар ҳолда буни бувим Кенжа биби айтган. У яхшигина ровий, рамзлаштиришга уста эди. Мен эса фақат баён қиламан. Воқеанавислигим учун “Хиёбон газеталари”дан яхшигина қалам ҳақи ҳам олиб тураман.
Алам қиладигани, қўшним, шаҳар ҳавосига ўрганолмаётган шоир Ю Т менга “бозорчисан, яланғоч ёзасан,” − дегани-деган. Ўзининг ижодида замонавийликдан асар ҳам йўқ. У аллақандай минора-ю мадраса, гумбазлар ҳақида ёзадими-ей.