Ярим кўнглим қани тўлсайди,
Гўдак қалбим дийдор қўмсайди.
Сочлари оқ, ҳаста бўлса ҳам,
Орангизда онам бўлсайди!

Уч ёш эдим, ёш қолиб кетдим,
Кўзларимда ёш, қолиб кетдим,
Ёш боладай эркалаб айтдим:
Орангизда онам бўлсайди!

ҚАЙТАМАН

Менсиз бўшаб қолган айвонингизга
Қалдирғочлар билан қайтаман, Ота.
Рангларни унутган сочларингизга
Баҳор келганини айтаман, Она.

Мен учун қадрдон ҳовлингиздаги
Янтоқ ҳиди урган қумғондаги чой.
Сиз суйган қумрилар тумшуқларида
Томнинг бир бурчига ташиб қўйган лой.

Жазира қўйнида ёнмоқда ҳислар...
Ёнмоқда қадамда айтар сўзларим.
Хаёллар чарх уриб салқинлик излар.
Соя жой ахтарар ҳорғин кўзларим.

Ахтарар шабада эпкинларида, 
кўксимга хуш ёқар шамол парларин.
Бошимдан тер каби қуйилар зумда, 
Ҳисларим ёндирган қуёш зарлари.

Мени қийнайверар ўйларнинг ранги,
Чизишга маҳорат берганинг чинми? 
Қай оҳанг ювади руҳимнинг чангин-
Овозим бутунми?

Соҳилда юрсанг-да тошлар ғичирлар,
Ва ёки пичирлар, қай бири ўнғай? 
Қандай безанади энг гўзал сирлар,
Туш менга кирарми ва ё мен унга?

 

Кетаяпсиз, мен ҳам кетяпман,
Ўртамиздан ўтолмас сабо.
Зулфингизни хаёлдай эшар,
Мартнинг кўксин тўлдирган ҳаво.

Кетаяпсиз, мен ҳам кетяпман,
Жон борича кўкарар яшил.
Дарахтларнинг учлари билан,
Шивирлашиб қувонар фасл.

Дунё

Шарқ.
Тонг отар, уйғонар она ер, борлиқ.
Ғарб.
Кун ботар, тўлғонар она ер, борлиқ.
Шимол.
Мудроқ кўзларини очган болакай,
Титраб, қалтирайди совуқ ўрмонда.
Жануб.
Саҳро, қумлоқларда карвонлар изи,
Очиқ қўл одамлар боқар осмонга.

Ўша тунда Оймома осмонни тарк этган эди. Шаҳар ғафлат уйқусида. Баҳайбат Махлуқ ахлатхона ёнгинасидаги захкашдан чиқиб келди.
Ҳайратланарлиси, кейинчалик уни ғарбдан кириб келди, дейдиганлар ҳам кўпайди. Аслида ҳар бир шаҳарнинг Оймомаси, Махлуқлари бўлади. Ҳар ҳолда буни бувим Кенжа биби айтган. У яхшигина ровий, рамзлаштиришга уста эди. Мен эса фақат баён қиламан. Воқеанавислигим учун “Хиёбон газеталари”дан яхшигина қалам ҳақи ҳам олиб тураман.
Алам қиладигани, қўшним, шаҳар ҳавосига ўрганолмаётган шоир Ю Т менга “бозорчисан, яланғоч ёзасан,” − дегани-деган. Ўзининг ижодида замонавийликдан асар ҳам йўқ. У аллақандай минора-ю мадраса, гумбазлар ҳақида ёзадими-ей.

Табассуминг ёдимда ҳамон,
Ёдимдадир хандон кўзларинг.
Кулгуларинг эслайман, бу он
Унутилган ёлғон сўзларинг.

Атиргулнинг баргидай қизил,
Алвон эди табассуминг ҳам —
Эй кўзлари хандон урган қиз,
Наҳот сендан қолди фақат ғам?!

Нодиражон, Шоиражон,
танам қимир этмайди,
олис-олис воҳалардан
тоғларимни чақиринг,
осмон тўла ҳаволар
фақат менга етмайди.

Нодиражон, Шоиражон
танам қимир этмайди,
кўзимда бир томчи ёш,
сойлар ювса кетмайди.

Ҳаво қораланар, қорадир булут,
Гўзал ҳис ёғади сен йўқлигингдан.
Қарагин, дунёнинг юраги ёнар,
Истайсан бир нурни дил бўшлиғингдан.

Балки, умрин берар, балки, жонини,
Ҳар томчи, тупроқнинг бир заррасига.
Булутлар дарахтни тинч қўймаса ҳам,
Томчилар саргардон йўл орасида.