Юксак тоғ қояларидан эсаётган муздек шамол қоронғи даралар ичидан куч билан отилиб чиқиб, тоғ этакларига равона бўларди. Пастда овул уйқуга чўмган.
Атроф жимжит, деразалардан кўриниб турган чироқлар секин ўча бошлади. Қиров қоплаб, эндигина очилай деб турган баҳор куртаклари, ой шуъласида ғира-шира кумушдек товланиб турарди. Фақат шамолнинг томга ёпилган қамишларни шитирлатган товуши билан уйқу аралаш улиган ит овози эшитиларди. Узоқлардан эса тоғ дарёсининг шовуллаши ва моторларнинг гувиллаши аранг қулоққа чалинарди...

Низом институтдан қайтганда ойиси ичкари уйда ким биландир гангур-гунгур гаплашиб ўтирарди. Она унинг шарпасини дарров сезди. Суҳбатини тўхтатиб, одатдагидек енгил, шарпасиз қадамлар билан унинг ёнига келди.
— Келдингми, болам?
— Ҳим, яхши ўтирибсизми?
— Шукур. Меҳмон бор.
— Ким?
— Лутфи опоқинг.
— А?! — Низом эндигина ечган костюмини негадир қайтадан кийди, — нега? Нега киритдингиз?
— Жим. Уят бўлади. Қариндошлариникига келган экан, кўчада кўришиб қолдик. Ўзим олиб кирдим уйга. Сўрашиб қўй..

Мен эплай олмадим, 
ёмғирдек тўкилмоқликни, 
Ёлкангга бош қўйиб, 
сўнгра дардлар аро йиқилмоқликни. 
Эплаганим фақат тунлар алаҳсиб, 
тонглар учганимми самосиз қушдай?
Сендан кетавердим кунлар адашиб, 
Сенга элтаверди поёнсиз тушлар... 

(Танлов учун тақдим этилмоқда)

Ҳарсангдай-ҳарсангдай ҳасратларни йиғиб келдим. Битта-битта қозонга солдим. Чўмичларга сиғмади, чиқмади. Мадалаб-майдалаб ташлагим келди-ю, саксонни санлаб юрган бувам менга майдалашмаслик керак деб ўргатган…
Туянинг ўркачидай бўртиб қолди баъзи чизгилар. Силлиқламадим. Жониворни қийнаб, қулоқ-бурнини кесгим келмади. Ҳай, дедим. Aхир бировнинг гапини эмас, ўзининг ширин-ширин туйғуларини Мажнуннинг юрагидай ҳил-ҳил қайнаган саҳрога қараб хотиржам чайнаётган катта ўркачли туя ҳам бир пайтлари бўталоқ бўлган. Бўталоқлигимда Танҳоздан чиқмасдим. Сел келган вақтларида елим сув идишдан қирқтасини халтага жойлаб, устига миниб, оқимга тўғирлаб, ўзимни дарға билиб, сузардим-а, сузардим!.. Ҳозир ярашмай қолди. Энди менга камида денгиз керак!