2020 йилнинг август ойида Туркиянинг таниқли адабиёт журналларидан саналган "Шаҳар" журналида ўзбек ёш ижодкорлари:
Раҳмат Бобожон, Суҳроб Зиё ва Шаҳзод Шодмонларнинг шеърлари чоп этилди.
Шеърларни турк тилига истеъдодли таржимон Шаҳзод Шодмон таржима қилди.

Яқинда Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси аъзоси, шоира Хосият Рустамованинг “Рангин кўзёшлар” деб номланган шеърий тўплами Англияда инглиз ва ўзбек тилларида чоп этилди.
“Hertfordshire Press” нашриёти тайёрлаган тўплам тақдимоти Мадридда бўладиган “Open Eurasia and Central Asia Book Forum and Literature Festival-2020” 9-адабий фестивали доирасида ўтказилиши режалаштирилаётгани айтилмоқда.

Тоғлар ўсган сайин, елканг кичраяр,
Елканг чўкаётган тоғмиди дада?
Ранжимайсан боланг не деб, не қўяр,
Болангнинг мавқейи шоҳмиди дада?

Нимадир бўлди-ю, Нафиса ўша куни кир ювиш машинасини ололмай қайтди. Ўзи ҳам билмайди, балки эри билан бирга чиқмагани учун аччиқ қилдими? Нима бўлганда ҳам, уйига қуруқ қайтди. “Эрта-перта оларман, қочиб кетмас”, ўзини юпатди у. 
Уйга келиб, ювиниш хонасига кирди-да, бир четда уюлиб турган кирларга кўзи тушиб, “Нега олиб келавермадим-а”, деб яна ўйланди. Бу фикрлардан чалғий деб, овқатга уннади. Сувини қуйиб қўйиб, дарров уйининг орқасидаги боғчадан қизчасини олиб чиқди. Дастурхон тузаб турганди ҳамки, уйга эри кириб келди. Негадир ҳорғин кўринади, бугунги иши кўнгилдагидек кечмадимикин, хаёлидан ўтказди Нафиса.

Кўксим ёриб нишлади азоб,
Чўкиб кетди денгизга осмон.
Деразамни чертди изтироб,
Мен сен бўлиб туғилганим он,
Кетдинг...

Бир ютум шафақни симирди қуёш,
Пуштиранг булутга артди лабларин.
Бир аёл туш кўрди
ҳув жингалак соч,
Ғамдан йироқ бўлган гўдак вақтларин.

*** Мен ***

Ҳаво тундлашгандан тундлашди. У гўё лаҳза сайин қоронғулашиб бораётган қисматимга ўчакишаётгандек эди.
Мен шоша-пиша ишдан қайтар эдим. Уст-бошим шаллаббо. Ёмғир тинай демасди. Шу дам негадир ёмғирнинг таъмини билгим келди ва ҳовучимни беҳуш ёғаётган ёмғирга тутдим.
Бир зумда ҳовучим тўлди. Болалигимда ариқ сувини ичгандай уни ютоқиб сипқордим. Бунча тотли. Мен доим ёмғир ёғишини осмон йиғлаяпти, деб таърифлардим.
Айтишларича, ғамдан йиғласанг кўз ёшинг шўр, шодликдан йиғласанг ширин бўлар экан... Осмон бунча хушбахт бўлмаса?!

Бир пайтлар Куллуга кетаётиб, олис тоғлар бағридан паноҳ топган Манди қишлоғига йўл-йўлакай қўниб ўтгандим. Қишлоқ томон кетаётиб йўл четида хаёлчан ўтирган тоғлик аёлга кўзим тушди. Унинг олдида, ерда ўрик тўла симтўр сават турарди. Тоғлиқлар одатига кўра, бу аёл ҳам ўз ҳовлиси ё томорқасида пишган меваларни териб, йўловчиларга пуллаш мақсадида ўтирган бўлиши керак.Саватдаги ўриклар сархил ва чиройли эди.
Унинг ёнидан ўтиб кетарканман, аёл мендан кўз узмасдан бузилган панжобий лаҳжада сўради:
— Жаноб, сиз Лаҳорданмисиз?

КУМУШГА МАКТУБ

Аламни сиёхга кўмишга,
Қаламни сиёхлаб юмушга.
Юздаги ҳолимга ботириб,
Мактублар ёзаман Кумушга.

– Мен аввалги одаммасман. – Олти йиллик танаффусдан кейин сўнгсиз ҳаяжон билан кутилган илк учрашувдаёқ ҳол-аҳвол сўраш асносида шу жавобни эшитиши билан у сесканиб кетди ва айрилиқдан кечган бу йиллар ичида хаёлида тикланган дунё ҳам ер билан яксон бўлди.
Дўсти бошқараётган машина атрофи гранитли қоялар ва сийрак ўрмонлар билан қопланган йўл бўйлаб бораркан, кўзлари нотаниш манзараларга қадалса-да, инсоннинг шу қадар ўзгариши мумкинлигини ақлига сиғдиролмасди.
У ҳаддан ортиқ бегоналашиб кетган, совуққон ва одамови бўлиб қолганди. Бироз ёшарган вужудида, чеҳрасининг қайсидир чизгиларида ўша азобли йилларнинг ўткинчи нишоналарини топишга уринди.