“Қандайсан қароғим?” дейсан, “Яхшиман она!” дейман. “Овозинг бироз бошқача эшитиляптими…” деб сўрайсан, “Телефондан бўлса керак!” дейман. Ишонасан. Сўнг келинингни, набираларингни сўрайсан. “Ҳаммаси яхши, ҳаммасининг ишлари жойида…” дейман , сен яна ишонасан.Сен менга ҳар доим ишонасан она. Тўғри гапирсам ҳам, ёлғон гапирсам ҳам ишондинг. Ёлғон сўзлаётганимни билсанг ҳам бирор марта юзимга солмадинг. Сен уни ёлғонлигини била туриб, керак бўлганлиги учун гапиряпти деб ўйладинг, ёлғонга эмас менга ишондинг она. Ва ҳар сафар мени кечирдинг. Мана яна ишоняпсан. Мени яна бир марта кечиришинг керак. Чунки келинларинг, набираларинг, ҳеч қайсиси яхши эмас она, ҳеч қайсисининг иши жойида эмас она, ҳаммаси менинг олдимда, атрофимда…

 
Ҳар байрам Муроджон онасининг қабрини зиёрат қилишга боради ,лекин у кеч борган бўлади,у борганда онасининг қабри устида албатта қип-қизил атиргуллар ёки ҳиди анқиб турган райҳонлар бўлади.Муроджон бунга эътибор бермайди чунки анчайин ўрганиб қолди, бошида ким қўйганига қизиқиб кўрди, лекин бу гулларни на дадаси, на сингиллари қўйган бўлди,қайтанга улар ҳам бундан бехабар бўлиб ким қўяётганига қизиқиб қолишди,аммо ҳеч ким бунинг тагига етолмади, охири бир фикрга келишди: кимдир адашиб қўяяпди.Лекин бу фикрга ҳам асос йўқ эди, сабаби бу атрофда исм ёзилмаган қабрлар йўқ,ҳамда барча қабрлар Муроджонга таниш эди,шунинг учун бу фикр ҳам ўзини оқлаёлмасди.Гул қўювчи шахс эса ҳамон сирлигича қолмоқда эди.