Таржимон: Йўлдош Эшбек

Қуёшни баҳорнинг боши ва кузнинг адоғида ҳар қачонгидан кўра қаттиқроқ, кўпроқ суюшимизни таъкидлашга ҳожат бўлмаса керак. Одамлар илк баҳор куёшини аскарликдан қайтган ўғлини ёки ғурбатга узатилган, яъни узоққа келин бўлиб тушган қизини кутиб олган отаона каби қаршилайдилар. Кузги қуёш эса бамисоли байрам таътилида келган меҳмон — лоақал яна бир кунга қолиши исталган суюкли фарзанд... У булутлар бағридан боқиши билан боғчаларга, супаларга, айвонларга, деразалар тубига кўрпачалар солинади, суҳбатлар курилиб, тикиш-бичиш сингари қўл юмушларига киришилади.
Апрелнинг бошларида, икки қавватли уй деразаси олдида ўтириб ҳам ип юмалоқлаган, ҳамда тўр парда узра тушаётган оқшомни кузатаётган икки аёл аслида кўпдан орзиқиб кутганлари — қуёш нурлари боис шу ерда ўтирардилар.

Кенг далада кетаётган эдик.  Ойимнинг қўлларида тугун, меникида қўғирчоғим “Лиля“ (мен унга шундай ном бергандим).  Анча йўл юрдик.  Шу вақтда катта бир сойга дуч келдик.  Аввалига бу сой қаёқдан пайдо бўлганига тушунмадим.  Узоқдан хилвираб турган кўприкни кўргачгина эсладим: Тентаксой-ку! Демак, бувамларникига кетяпмиз.  Осма кўприкдан зўрға ўтиб олдик.  Тавба, шу кўприкни маҳкамроқ қилиб қўйишса бўлмасмикан?! Ундан ўтган одам ўзини қил устида кетаётгандек ҳис қилади. Кўприк биз ўтиб бўлгандан кейин ҳам анчагача силкиниб турди. Сой бўйлаб юра бошладик. 

Ҳовлимизнинг қоқ ўртасида қуёшга бўй чўзиб, ял-ял товланиб турган бир дона қип-қизил бахмал атиргул қалбимдаги барча ғуборларни ёзиб юборди. Яқинроқ бораманда,  унинг ифоридан баҳра оламан, нозик гулбаргларини силайман. Ёнидаги очилишга тайёр турган  икки ғунчаларнининг қулоқларига аста пичирлайман: “Икки кунда очилинглар”. Меҳр билан бир челак сув олиб келиб тагига қуяман.

Севгилим..

Муҳаббатга тўлиқми ёдинг?
Тахайюл бор,бамисли шароб.
Кўксим тўла ишқинг,фарёдинг
Орзулар- ёт,илинжлар хароб.

Сардобажон, Сардобажон, Сардобажон, Сардоба,
Келгил, босай бағримга, кел, тўлмиш дилинг зардоба.

Қўй, елкама тош бошларинг, тўк ёшларинг тортинмай,
Кошки, енгил тортсанг эди... йўйиб мени аҳбоба.

АЛАМ

Она,
гуноҳкорман,
ўн етти баҳор,
Ўн етти ёшимда не қилиб қўйдим.
Эҳ, мени кечириб бўлмайди зинҳор,
Афсус, афсусларга енгилиб қўйдим.

МУШФИҚ ОНА ЭГАМДИР…

Мушфиқ она Эгамдир дегин,
Унмак жами одамга безак.
То кесгунча озиқ киндигин,
Қон ичади онадан бешак.