Мен ҳаётимни остин-устун айлайдиган паризодни айнан бугун учратишни ўйламагандим. Шу сабабли вокзалга етиб боргунча, ўтган-кетганга эътибор бермадим. Каллам дорилфунунга отланган ўспириннинг ўй-хаёлларига банд, эртага Тошкентга етгач, орзуимдаги даргоҳга ҳужжатларимни топшираман. Кейин ҳамқишлоқларимнинг ижарахоналарида яшаб, кириш имтиҳонларига тайёрланаман. Олдимдаги ягона мақсад – ўқиш, ўқиш ва яна ўқиш.

Бинонинг ичида ҳам, ташқарисида ҳам оломон ғужғон. Қўлимдаги эски чамадонни бирортага топшириб, касса томонга сафланганлар ўртасига ўзимни уришим керак… Атрофга алангладим. Назарим навбатда турганлар қаторидаги нозик қизчага тушди. Яқинлашиб, енгидан тортдим. У ўгирилиб, сесканди. Кейин ўзининг ҳолатидан уялдими, ерга тикилди. Тўғриси, юз-кўзига унчалик эътибор бермадим. Ҳозир хаёлимда бошқа фикр, поездга чипта олишим керак. Қиз эски чамадонимни қоровулласа, ўрнига турардим.