Унинг биринчи марта қишлоққа кириб келгани ёдимда: ўша куни шаррос ёмғир қуйган, арзон-гаров уст-бошлари жиққа ҳўл эди. Мен кўчага, тарновларнинг тагига идиш қўйиш учун чиққанимда, у кўримсизгина мактабимизга шошилиб кириб кетаётганди.
Эртасига мактабда шаҳардан мусиқа ўқитувчиси келгани ҳақида гап айланди. Барча болалар уни кўриш учун қоровулхонага тўпланиб олган, мен эса бир чеккада кеча янги устозни қандай аҳволда кўрганим тўғрисида гапириб мақтанардим.

(Танлов учун тақдим этилмоқда)

Соатим қўнғироғи чириллай бошлади. Aввалига салгина ухласам-чи, дедим. Aммо бошқаларни ҳам уйғотишим зарурлиги, бўлмаса вақтни бой бериб қўйишимиз ёдимга тушди-ю ўрнимдан шахд турдим. Ташқарида ўлик сукунат бетиним кезинмоқда эди. Фақат олис-олисларда итларнинг ҳуриши, гоҳида еса қурбақанинг вақиллашини эшитиб қолиш мумкин эди. Юз-қўлимни ювгач, ойимларни уйғотдим:
— Ойи, туринг.  Намозга кеч қоламиз,- дедим. Негадир овозим яхши чиқмади, нафасим ичимга тушиб кетаверарди.
— Ҳа бўпти…- Ойим кўзларини ишқаладилар. — Бориб таҳоратингни қилиб, намозингни ўқи. Ҳозир чиқаман.

...-Келдингизми?- қўнғироқ овози бутун танамга роҳат бағишларди.
-Ҳаа...
Ўтирган жойида мамнун бош ирғарди.
-Ишқилиб кетмайдиган бўлибми? - дерди ўрилган сочларининг учини ўйнаганча ерга қараб.
-Ҳар йўлнинг бориши ва қайтиши бўлади, аммо ўзим шу ерда абадийга қолишни хоҳлардим...
У аразлагандек тикиларди.
-Сизни қўйиб юбориш осонмас... 
Мана шундай “дув” этиб қизаришини жуда яхши кўраман-да!..