Адабиёт олийгоҳининг бир талабаси сифатида дарсликка киритилган шоир ва ёзувчилардан ўзгасини танимайдиган ёки асарнинг пишиқлигини бестселлерлик меъзони билан ўлчайдиган ҳамкурс тенгқурларим борлиги шахсан мени қўрқувга солади. Бу адабиётшунос сифатида омма билан шоирлар орасида кўприк бўлолишига кўзим етмаганидан эмас, ҳеч қурса ўқитувчи бўлиб борган даргоҳидаги болакайларда худди ўзларидаги каби савиянинг шаклланишида сабаб бўлишига нисбатан қўрқув. Тўғри, бир вақтнинг ўзида ҳаммада адабий савияни шаклланириш имконсиз. Лекин, бўлар-бўлмас ёзмалар бизни тобора чалғитиб ётган бир вақтда пухта намуналарни атрофга  кенгрооқ таништириб борсак, ҳеч бўлмаса ўша муаммога зарба беришни бошлаган чиқармиз. Қуйида ана шу мақсадда ёзилган фикрлар.

Доим бир нарсани ўйлайман, одам боласи фаришта бўлолмайди. Демак, у расмлар кўргазмасига кириб борганда ўзининг кечинмаларини ёки ўз дидага хос расмни қидиради, кафега кириб борганда бегона таомни буюрмайди. Ўзига таниш бўлган маҳсулотлардан тайёрланган егулик айтади. Бозордан ҳам ўз эҳтиёжига қараб, харид қилади. Хўш, халқ ижодкордан нимани кутади?
Очиғини айтганда, бугунги адабий жараён ҳаволаниб кетди. Ким одамларга тушунарсиз руҳда ёзса, ўшанинг ошиғи олчи бўладигандек кайфият пайдо бўлмоқда.

Интернет оламида муҳим ижтимоий-сиёсий мавзуларни ёритадиган кўплаб журналист ва блогерларни ўқиб бораман. Жасоратлари ва фидойиликлари таҳсинга лойиқ. Улар бугун катта кучга ва аудиторияга эга бўлиб боряпти. Ўз сўзи бор оммавий ахборот воситалари ва алоҳида муаллифларнинг каналлари ижтимоий ҳаётимизда жуда катта ўринни забт этган ва шундай бўлиши ҳам керак. Бироқ бошқаларга билим ва маърифат тарқатишни мақсад қилган сайтлар ва каналларнинг аҳамиятини улардан кам санамайман.