Оғирлашиб борар қадамлар, 
Борган сарим оғирдир йўллар.
Билолмадим менга худойим, 
Синовларни қўйганми йўллаб? 

Бир куним

Юзимни онамдек силаса сабо,
Райҳон таралади кокилларимдан.
Тошларига қўшиб оқизди дарё,
Мени чақириб ол, соҳилларидан.

Нигоҳимдан чарчаб юкини қуёш,
Уфққа ташлаб кетди, кечди ва ютди.
Сени қўмсаб турган қарочиқларим,
Қуёшга осилган тунни йиқитди.

ЭНГ СЎНГГИ ЯПРОҚ

Дарахтдан узилди энг сўнгги япроқ, 
Бир силкинди хазон тўшалган тупроқ.
Руҳим қат-қатига кўчди бир титроқ
Дарахтдан узилди энг сўнгги япроқ...

Тўқсонбосди маҳали эди. Тиловнинг байтал чопиб бўлса-да, пойга оламан, деб кариллаб юрган пайтлари.
Бўсағадаги ола пўстакнинг устида “хур-хур” ухлаб ётган мушук ёнига тушган чопоннинг шовурига уйғонди; кўзини эринибгина очди, чўзилиб керишди, олд оёғи билан юзини ювди.
– Пишт-ей! – деди хўжайин асабий. – Тур, йўқол, кўзимга кўринма…
Мушук мушук бўлиб, хўжайиндан дағал гап эшитди. Ҳуркиб турди-турди, хўжайинига олазарак қаради-ю, думини қисиб, чиқиб кетди.
Мушукнинг ҳеч қурса миёвламагани Тиловга ғалати туюлди. “Бекор қилдим-ов шуни. Худонинг жонзоти-да буям. Нима айби бор эди унинг?”.

Палахмон тош

Ердамисан,
Ойдамисан?
Кимса билмас жойдамисан?
Бағринг бунча иссиқ,
юввош,
Палахмон тош,
Палахмон тош!

Яна вужудимни босди шул титроқ,
Яна ҳаловатим учди жонимдан,
Дайдини кўрмадим сендан кексароқ
Шамол, не истарсан маним қонимдан?!

Олислаган диллар ва яқин йўллар, 
Тескари урмоқда товонда юрак. 
Аллоҳга элтгувчи чорадор қўллар, 
Менга бахт исми бор дуолар керак! 

Йўл қиссаси
(Епифания)
Ори Рустамжоновага

Йилим, хуш қол энди,
биз кетаяпмиз.
Қайтмас бўлиб кетамиз. 
Йил нима ўзи?
 Замон нима?
Яшадикми замонингда, йилим?
Бир оёғимиз осмонда мудом
Бириси гўрда
Бу оралиқда қадам ташлолмаймиз
Айрилар путимиз
Ёрилар чотимиз.

Кузатиш

Хонамда сукунат кезади тинмай,
Ёнимда кресло турибди кулиб, 
Неларни ўйлайди ўзи ҳам билмай,
Стулим ўтирар ҳаёллар суриб.