Тўқсонбосди маҳали эди. Тиловнинг байтал чопиб бўлса-да, пойга оламан, деб кариллаб юрган пайтлари.
Бўсағадаги ола пўстакнинг устида “хур-хур” ухлаб ётган мушук ёнига тушган чопоннинг шовурига уйғонди; кўзини эринибгина очди, чўзилиб керишди, олд оёғи билан юзини ювди.
– Пишт-ей! – деди хўжайин асабий. – Тур, йўқол, кўзимга кўринма…
Мушук мушук бўлиб, хўжайиндан дағал гап эшитди. Ҳуркиб турди-турди, хўжайинига олазарак қаради-ю, думини қисиб, чиқиб кетди.
Мушукнинг ҳеч қурса миёвламагани Тиловга ғалати туюлди. “Бекор қилдим-ов шуни. Худонинг жонзоти-да буям. Нима айби бор эди унинг?”.

Палахмон тош

Ердамисан,
Ойдамисан?
Кимса билмас жойдамисан?
Бағринг бунча иссиқ,
юввош,
Палахмон тош,
Палахмон тош!

Яна вужудимни босди шул титроқ,
Яна ҳаловатим учди жонимдан,
Дайдини кўрмадим сендан кексароқ
Шамол, не истарсан маним қонимдан?!

Олислаган диллар ва яқин йўллар, 
Тескари урмоқда товонда юрак. 
Аллоҳга элтгувчи чорадор қўллар, 
Менга бахт исми бор дуолар керак! 

Йўл қиссаси
(Епифания)
Ори Рустамжоновага

Йилим, хуш қол энди,
биз кетаяпмиз.
Қайтмас бўлиб кетамиз. 
Йил нима ўзи?
 Замон нима?
Яшадикми замонингда, йилим?
Бир оёғимиз осмонда мудом
Бириси гўрда
Бу оралиқда қадам ташлолмаймиз
Айрилар путимиз
Ёрилар чотимиз.

Кузатиш

Хонамда сукунат кезади тинмай,
Ёнимда кресло турибди кулиб, 
Неларни ўйлайди ўзи ҳам билмай,
Стулим ўтирар ҳаёллар суриб.

Қизга “Лайло” деб номланган кафе ҳашамдор, лекин файзсиз кўринди. Ёниб турган турли чироқлар, кираверишга осилган гумбазсимон қандилу, деворга ёпиштирилган гул қоғозлар, турфа картиналар ҳам қизни ғашлантирар, бўғарди. Бунинг устига кафе ичкариси ҳам кўчадан фарқ қилмас даражада совуқ. Қизғиш рангдаги мебелда мудраб ўтирган соқолли бир кишини айтмаганда, кафеда бошқа хўранда ҳам йўқ. Иситкичлар ишламаётганлиги учун бўлса керак, деб ўйлади қиз. У боятдан бери совқотар, бунинг устига туфлиси бирдан торайиб қолгандай оёғини қисарди. Йигит эса тўлқинланиб гапирар, афтидан сабрли тингловчи топилганидан хурсанд эди. Қиз жунжукканча, тишларини бир-бирига урар, серкиприк қора кўзлари ёшланарди.

(Танлов учун тақдим этилмоқда)

Болалигимни эсласам негадир тарғил сигиримнинг шохлари кўз олдимга келаверади. Аслида унинг эгри шохларини тушимда кўрганман. Қандай қилиб дейсизми?
Қишлоқнинг четидан, кенг пахта даласининг шундоқ ёнидан ер олиб, у ерга иморат тиклаб кўчиб ўтдик. Дадам менга эрмак бўлади деб бир она-бола сигир олиб берди. Ҳар куни тушдан кейин ўртокларим Қобил, Нодир ва Салим билан биргаликда далага чиқамиз. Ҳаммамизнинг бир-иккитадан сигир-бузоғимиз бор. Ўйнаб-кулиб, дала ёнбағридан ўтган каттакон зовур ёқасида уларни ўтлатамиз

(Танлов учун тақдим этилмоқда)

Қисқа Йўл қишлоғига фақатгина автобус қатнайди, таксиларга ҳожат йўқ ҳам аслида. Шаҳардан қишлоққа, қишлоқдан шаҳарга борадиганлар учун шу битта автобус етиб ортади. 
Умрқул билан хотини ҳам шу автобусга чиқишди. Жой муаммоси бўлмади, одам кам бўлгани учун ҳамма бемалол ўриндиқларда ўтирибди. Умрқул хотини билан ўнг тарафдаги қўш ўриндиққа чукди. Хотини дераза ёнига ўтирмоқчи эди, мен ўтираман, деб унинг ўзи ўтиб олди. У бу ерга ташқарини томоша қилиш учун эмас, аслида, деразага суяниб ухлаб кетиш учун ўтирди. Хотини эса, "Эркак бўла туриб хотинингизни бегона одамлар тарафга ўтқазиб қўйдингизми, ўргулдим..." дегандек эрига танали қараб қўйиб, сумкасини иккаласининг ўртасига зарда билан қўйди.

(Танлов учун тақдим этилмоқда)

Собир ўзи болаликдан камгап, тортинчоқ эди. Табиат товушларини эшитишга иштиёқи баланд, гоҳи ўзи билан ўзи сўзлашар, гоҳи қушлар суҳбатини тингларди. Қалби меҳр-шавқат, эзгуликка лиммо-лим ўсди.
Бироқ ҳақиқий ҳаёт бироз ўзгача. У вақти келса, раҳм қилмайди, оч йиртқич каби суйган нарсаларингга чанг солади... Энди бора-бора Собирнинг ҳамма нарсадан кўнгли совиб бормоқда. Ҳар гал ёға бошлаганида дераза тагига ўриндиқ қўйиб олиб, томоша қиладигани – ёмғирни ёмон кўриб қолган. Ёмғирнинг дераза кўзларини ёшлаб, чак-чак товуш чиқарганида юракни эзиб сел қилиб юборадиган ҳазин қўшиғини тинглашга энди тоқати йўқ.