ҚИШЛОҚ ТОНГИ

Тонг отмоқда қишлоқда яна,
Жиндек шамол, дарахтлар сергак.
Ой олислаб борар самодан,
Юлдузларга тутганча юргак.

Бир заминда туғилдик омон,
Бирга ўтди эрта-кечимиз.
Битта эди биз билган осмон
Битта эди Яратувчимиз.

Ёрқиной синфга йиғлаб кирди. Ғала-ғовур қилаётган ўттиз чоғли саккизинчи синф ўқувчилари бирдан жимиб қолди. Ёрқиной ўтира солиб парта устига ёйилган китоб-дафтарига юзини босганча йиғидан қизарган кўзларини ҳаммадан беркитди.
Бироз ўтиб хонага ўқитувчимиз кириб келди. Унинг ҳам важоҳати ўзгарган, эшикни шаҳд билан ёпишидан недир кўнгилсизлик содир булгани сезилиб турарди.
Ёрқиной билан ўқитувчимиз ҳалигина директор ўринбосарининг хонасига кириб кетишган, узунқулоқ гапларга қараганда, Наврўз байрамига тайёргарлик кўриш учун чақиртирилган эдилар. Албатта, Ёрқинойни чақиришлари тайин эди — қадди расо, чеҳраси гўзал, майин-мулойим, ёқимли овоз соҳибаси Ёрқинойсиз бизнинг лицейда бирон-бир тадбир ўтмасди.

Янги йил кечаси Аёзбобо Умидага ёзғич совға қилди. Қизалоқ эртасига кун бўйи унинг устига расми туширилган севимли мултфильми қаҳрамонига мафтун бўлди. Кечга яқин бундан зерикди чоғи, ёзғичнинг чиққиллатгичини босганди, тумшуғида темир уч кўринди. Қўлидаги жажжи жимжимадор матоҳнинг ручка эканини даъфатан билиб қолди-ю, бир нималар ёзгиси келиб завқланди. Аёзбобонинг кечаги гапи ёдига тушди: “Чин дилдан кўнгилга тугилган ҳар қандай ният албатта ижобат бўлур”.