Қўнғироқ чинқириғидан уйғониб кетдим. Соат энди беш ярим бўлганди. Телефонимни ёқдим. Ҳеч ким қўнғироқ қилмабди. Рост-да, ким ҳам мени тунда бе­зовта қиларди? Танишлар, касбдошлар учун бу вақт кеч ҳисобланади… Ўзим ҳам қизиқман-да… Тез юзимни ювиб келиб, тикишга ўтирдим. Кечаги “буюртма”ни битиришим керак. Ҳар қалай бир сўм, икки сўм… Машинани тақиллатмасликка ҳаракат қилиб, тикишни бошладим. Келин кеч ухлаган. Бир эмас, иккита ёш боласи бор, ахир. Ярим соатлар тикувдим, ҳовлидан супургининг “шип-шип”и эшитилди… Соат етти яримда ўрнимдан турдим. Кўйлак битганди. Ёқалари, енглари каштали, ялтироқ келинлар кўйлаги. Қимматбаҳо матодан. Жуда чиройли чиқибди. Ичимдаги хўрсиниқни аранг босдим.

 
Кўкламнинг енгилгина шабадаси дарахт гуллари ва майсалар исини тинмай атрофга таратади. Бундай ҳаводан нафас олган кишининг бир зумда чарчоғи чиқади. Мактабдан одатдагидан эртароқ қайтган Бер­димурод муаллим қийғос гуллаган ўрик дарахти соясидаги сўрига чиқиб, шохлардаги маржондай тизилган гулчаларни ҳавас билан томоша қилди. Хотини Ҳафиза бешикдаги чақалоғини ухлатгач, дарров сўрига дастурхон ёзди. Кейин ошхонадан бир коса мастава олиб чиқиб, дастурхонга қўйди. Маставадан ялпиз иси уфурди. Бердимуроднинг кайфияти янаям кўтарилиб, иштаҳаси очилиб кетди. У ялпизларни Умида териб келганини пайқади.

 
Чол қимирламайди. Офтобдан қорайиб, этлари тиришган қўллар тизза устида бемажол. Юзи ҳам бужмайган, намланган кўзлари нурсиз. Ингичка бўйни устидаги кичкина оппоқ калла қимирламайди. Кўк чит кўйлак остидан елка суяклари бўртиб турибди.
Бу ҳол ҳар куни такрорланади.
Шундай кунлардан бирида чол орқа томондан овоз эшитиб қолди:
— Салом, буважон!

 
Шаҳардаги “Меҳрибонлик уйи” директори Илёс Икромович кутилмаган ташвишга қолди. Ахир кимсан, шаҳарнинг олд бойваччаларидан би­ри саналмиш Мурод Ҳикматович “Меҳрибонлик уйи” тарбияланувчиси Гулбаҳор исмли қизни ўз арзандаси Шерзод учун келинликка сўраб келди!
Илёс Икромович икки ўт орасида қол­ди. Ўзича уйи­да хотинига маслаҳат солган бўлди.
“Яхши таклиф, – деди хотини ўйчан бир қиёфада, – лекин барибир эҳтиёт бўл­ган тузук. Деддўмдаги қизларнинг кўнг­ли ярим. Тағин қош қўяман деб кўз чи­қар­манг.”
Илёс Икромович эртаси куни ишга боргач, хонасига киришдан олдин ҳар кун­гидек ҳовлини бир айланиб чиқди. Ке­йин Гулбаҳорлар ўқиган гуруҳда тарбиячи бўлган, ҳозир ҳам Гулбаҳорни ўз қизидек кўрувчи Ҳамида Саломовани ёнига ча­қир­ди.
– Ассалому алайкум, Илёс Ик­ромович, – икки юзи қип-қизил, дўм­боққина аёл директор билан рўбарў келди.
– Ваалайкум ассалом. Яхшимисиз? Болаларнинг кайфияти қандай? – Илёс Икромович одатий саволни берди.
– Яхши, – бош силкиди Ҳамида опа. – Ҳар доимгидек… бўлади.
– Тинчликми?
– Ҳа…
– Яхши, – Илёс Икромович бир енгил нафас олди. – Ҳамидахон, менга Гул­баҳорни чақириб беринг. Хонамга кирсин.
– Хўп, – Ҳамида опа директорга қараб бошини қи­мирлатди-ю, ичидан «тинчлик эканми, у кишининг болаларни алоҳида чақирадиган одатлари йўқ эди», деган шубҳа ўтди.
Болалар нонушта қилиб бўлишгач, Ҳамида опа қизлар билан чеварлар хонаси томонга кетаётган Гулбаҳорни чақирди ва директор сўраганлигини айтди.

 











У тоғлик эр-хотин Соно ва Жаденинг қизи эди. Бир йили деҳқончиликда уларнинг омади чопмади, Котгар яқинидаги Сатле водийсида экилган озгина экинни ҳам айиқлар пайҳон қилиб кетди.
Тоғлик эр-хотин бундай талофатни ўз худоларининг марҳаматсизлигига йўйишдими, бошқа сабабданми, ўша йили қишда улар масиҳийлик динини қабул қилишди ва қизларини Котгарга, насронийлар қишлоғига чўқинтиргани олиб боришди. Котгар роҳиби қизга насронийча Элизабет исмини берди. Қабиладагилар эса қизни Лисбет дея талаффуз этиб чақира бошладилар.
Кўп ўтмай Котгар водийсига вабо тарқалди. Машъум ўлат Соно ва Жадени олиб кетди. Қизча эса руҳонийнинг қарамоғида қолди. Котгар роҳибининг аёли уни ўзига хизматкор, жория қилиб олганди. Лисбет руҳоний хонадонида шу тариқа улғая бошлади.